”Μυστική Προσευχή”!

Την Δευτέρα  27 Μαρτίου  η Ιερά Μητρόπολη μας σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Χανίων και την Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Χανίων, πραγματοποίησε στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων,  εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου ” Μυστική Προσευχή”, το οποίο εκδόθηκε με εισαγωγή και επιμέλεια του Δρ. Κωνσταντίνου Φουρναράκη -φιλολόγου, και το οποίο πραγματεύεται μία ”συνομιλία” του μακαριστού Μητροπολίτου πρώην Κισάμου και Σελίνου κυρού Ειρηναίου Γαλανάκη με τον Χριστό.

Το βιβλίο παρουσίασαν  ο Πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως μας Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης, ο κ. Σταμάτης Αποστολάκης, δάσκαλος -λαογράφος, και ο κ. Σήφης Μιχελογιαννάκης, τέως βουλευτής Χανίων. Την όλη πνευματική μυσταγωγία συντόνισε  ο συγγραφέας-ιστορικός ερευνητής κ. Δημήτριος Νικολακάκης, ενώ αποσπάσματα κειμένων ανέγνωσε η δικηγόρος κ. Ρόζα Μοτάκη- Κονταδάκη.

Το παρών έδωσε πλήθος  ιερέων και κόσμου, αλλά και των τοπικών αρχών.

Σύντομο χαιρετιμό στην έναρξη της εκδήλωσης, απήυθηνε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.κ. Δαμασκηνός ο οποίος μίλησε ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού  μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου.

” Ἡ προσευχή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εὑρισκομένη ἐν ἀρρήκτω συνδέσει μετά τοῦ βιώματος ἑκάστου πιστοῦ ἀποτελεῖ τήν ἐν πνεύματι θείῳ χαρισματικήν προσφοράν τοῦ Θεοῦ εἰς τούς φλεγομένους τῇ καρδίᾳ ἐν ἀγάπη πίστούς. Ἰδίᾳ δε, ὅτε ὁ πιστός οὖτος χάριτι Θεοῦ εὑρίσκεται εἰς τόν ὕπατον τῆς ἱερωσύνης βαθμόν ἦτοι διακονεῖ ὡς Ἱεράρχης τῆς Ἐκκλησίας.

       Ὁ Μακαριστός παππούς τῆς Κρήτης Μητροπολίτης Κισάμου καί Σελίνου κυρός Εἰρηναῖος ἀποτελεῖ τό καύχημα τῶν Ἀρχιερέων τῶν ἐν τῇ χορείᾳ τῆς Μητρός Ἐκκλησίας κεκοιμημένων, ἐφάμιλλος ἁγιωτάτων Ἱεραρχῶν, ὅστις ἠνάλωσεν τόν βίον αὐτοῦ ἐν ταπεινῇ καί μικροτάτη Μητροπόλει πλήν ὅμως ἀνεδείχθη μέγας διάκονος τοῦ Χριστοῦ διακονώντας τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ εἰς ἅπασα τοῦ βίου του διακονίαν. Ὡς νέος καί Θεολόγος, ὡς κληρικός καί καθηγητής καί ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν Τζαγκαρόλων, ὡς Ἐπίσκοπος τῆς ταπεινῆς Μητροπόλεως Κισάμου καί Σελίνου, ὡς Μητροπολίτης Γερμανίας καί πάλιν ὡς Μητροπολίτης Κισάμου καί Σελίνου τό δεύτερον ἑκατονταπλασίασεν τά τάλαντα τῆς δωρεᾶς τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.

       Ποία νυκτί δέν ἐσκέφθη τούς πονεμένους, τούς κατατρεγμένους, τούς ἐνδεεῖς, τούς μετανάστας, τούς ἀγρότας, τούς κτηνοτρόφους, τούς νέους, τούς ἡλικιωμένους;

       Τό ἔργον αὐτοῦ ὡς δευτέρα Βασιλειάς ἠγαπήθη, ἐστηρίχθη καί παρέμεινεν εἰς τάς καρδίας πάντων. Εἰσέτι παραμένει καί συνεχίζεται ὡς μαρτυρία ἀληθοῦς Ἐκκλησιαστικῆς Διακονίας. Ἕν ἐξ αὐτῶν ἡ Ὀρθόδοξος Ἀκαδημία Κρήτης τό ὁποῖον μέ τούς συνεργάτας αὐτοῦ, ἰδίᾳ τοῦ Ἐντιμολογιωτάτου κυρίου Ἀλεξάνδρου Παπαδεροῦ, παρέδωσεν τῇ Μητρί Ἐκκλησίᾳ ἔχον ἀναφοράν τῇ Ἐπαρχιακῇ Συνόδῳ καί βεβαίως δι’ Αὐτῆς τῇ Μητρί Ἐκκλησίᾳ.

       Ἄνευ τοῦ ἱδρύματος τούτου ἡ Κρήτη δέν εἶχεν σήμερον τήν τιμή ὥστε εἰς τάς δέλτους τῆς ἱστορίας νά φιλοξενήσῃ τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον ἥτις συνεκλίθη εἰς τούς θόλους αὐτῆς τόν Ἰούνιον τοῦ παρελθόντος ἔτους 2016 (δισχιλιοστοῦ δεκάτου ἕκτου).

       Τό ὄνομά του ἔγινεν γνωστόν εἰς ὁλόκληρον σχεδόν τόν κόσμον.

       Λειτουργικῶς, περιόδευεν ἅπασαν τήν ἐπαρχίαν αὐτοῦ εἰς δύσκολους καιρούς, πάντοτε παρών εἰς τάς δυσκόλους στιγμάς τῶν τέκνων αὐτοῦ.

       Ἡ φιλανθρωπίαν του γνωστή ὡς φιλανθρωπίαν ἐφάμιλλη τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ποιμαντική του πατρική εὐθεία, ἀληθινή καί ἁπλουστάτη ἄνευ ὑπερβολῆς.

Ὁραματιστής καί διορατικός ἀφῆκεν ἰδέας καί ἔργα, πλεῖστα τῶν ὁποίων ἀδημοσίευτα παραμένουσι ἀληθεῖς ὁδοδεῖκται ὁδηγοῦντες κλῆρον καί λαόν εἰς τήν ἐν Θεῷ ἐπίγνωσιν καί βιωτήν.

       Ποιητής ὡραίων σκέψεων τικτομένων ἐκ τῆς πνευματικῆς καί ποιμαντικῆς αὐτοῦ ἐμπειρίας προσφέρουσι μηνύματα καί ἐμπειρίας ὀρθοδόξου βιωτῆς ἔτι δέ καί διά περισσοτέρας ἐντρυφήσεις εἰς αὐτά ἐκ τῶν εἰδικῶν.

       Τό ἐν τῇ παρούσῃ συνάξει παρουσιασθέν βιβλίον «Μυστικῇ Προσευχῇ» ἀποτελεῖ ψυχογράφημα τοῦ Μακαριστοῦ Γέροντος Ἱεράρχου καί τοῦτο διότι παρουσιάζεται εἷς θαυμαστός διάλογος κοινωνίας διά τῆς προσευχῆς διασπῶν τό ὀντολογικόν χάσμα τῆς ἐπικοινωνίας κτιστοῦ καί ἀκτίστου διαλεγόμενος ἔμπροσθεν τοῦ ἠγαπημένου αὐτοῦ Ἰησοῦ καί Σωτῆρος Χριστοῦ.

       Ὅθεν εὐχαριστοῦντες διά τήν Έπιστολήν τοῦ κ. Κωνσταντίνου Φουρναράκη αἰτησαμένου ὅπως ἐκπροσωπηθῇ ἡ Μήτηρ τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησίαν ἐν τῇ σημερινῇ Συνάξει ὠρίσθη ἡ ταπεινότης μου ἵνα μεταφέρει τόν χαιρετισμόν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί προσωπικῶς μέ τήν εὐχήν τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ὅπως τό ἔργον τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Κισάμου καί Σελίνου κυροῦ Εἰρηναίου ἀποδώσει καρπούς διδασκαλίας, προτροπῆς καί ἀξιοποιήσεως εἰς πάντας ὑμᾶς. ‘‘

 

Εν συνεχεία για το σημαντικό αυτό εκπόνημα μίλησε ο Πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος μας Αρχιμ. Δαμασκηνός Λιονάκης ο οποίος ξεκίνησε το λόγο του με το στίχο : ”«Μνημονευτέον γὰρ Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον»

       Ἡ Ἀποστολική Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, κατακοσμεῖται μέ μορφές ἐμβληματικές, ὄχι μόνο γιά τήν τοπική ἤ τήν Ἑλληνική, ἀλλά καί τήν ὑπό τόν Ἥλιον Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, μορφές, πού τό πέρασμά τους ἀπό τήν κοιλάδα τούτη τοῦ κλαυθμῶνος ἄφησε ἴχνη ἀνεξίτηλα, βαθειά χαραγμένα στήν προσωπική καί συλλογική μας συνείδηση, ἄνδρες τοῦ Πνεύματος, οἱ ὁποῖοι  μᾶς κληροδότησαν τή βαριά παρακαταθήκη τῆς δράσεως καί τῆς προσφορᾶς τους πρός τό Θεό, τήν Ἐκκλησία καί τόν ἄνθρωπο, Ἱεράρχες, οἱ ὁποῖοι, φωτισμένοι ἀπό τήν αὔρα τοῦ Πνεύματος, φώτισαν τό δρόμο μας πρός τή σωτηρία.

       Ἕνα ὄνομα ἀρκεῖ γιά νά ἀποδείξει τοῦ λόγου τό ἀληθές: 

Ὁ Μητροπολίτης Κισάμου καί Σελίνου πρώην ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ,

       Ὁ Πρύτανης τῶν ἐν Κρήτη Ἱεραρχῶν, τό θησαυροφυλάκιον ἐκκλησιαστικῆς ἐμπειρίας καί δημιουργικότητος, ὄπως, ἔτι ζῶντα, τόν ἀναγνώρισε ἡ Σεπτή τῆς Ὀρθοδοξίας μας Κορυφή, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης Κύριος Βαρθολομαῖος, τή θυσιαστική καί πολυδιάστατη ἀρχιερατική του διακονία, ἀλλά καί τή συγγραφική δεινότητα, τίς διηγήσεται; 

       Ἐπιλείψει μέ ὁ χρόνος…

       Ὅμως, ὁ ἐν οὐρανοίς ἤδη αὐλιζόμενος Εἰρηναῖος ἦτο πάνω καί πρίν ἀπ` ὅλα ἄνθρωπος προσευχῆς!

       Ἴσως καί γι` αὐτό ὑπῆρξε καί ἄνθρωπος δράσεως….

       Ἀπό κείνη τήν εὐλογημένη μέρα, πού τά βήματά του τόν ὁδήγησαν στό ἱστορικό Μοναστήρι τῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν Τσαγκαρόλων, τό Μοναστήρι μέ τά Κυπαρίσσια , τόν προμαχῶνα αὐτό τῆς πίστεως, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς ἐθνικῆς μας ἀξιοπρέπειας, καί ἄκουσε τό “κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου, ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου” καί μέχρι τήν ὁσιακή τελευτή του, ὁ σεπτός σήμερα ἐπαινούμενος μετεβλήθη σέ θυμιατήριο, ἡ φλογισμένη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου καρδιά του σέ πυρωμένο κάρβουνο, ἐπί τοῦ ὁποίου τοποθετοῦσε τούς κόπους καί τά ὀράματά του, τούς ἀγῶνες καί τίς ἀγωνίες του, τήν πίστη καί τούς προβληματισμούς του, τίς χαρές καί τίς πικρίες του, τίς ἐλπίδες καί τίς ἀπογοητεύσεις του, τήν ἀγάπη του πρός τό Θεό καί τόν ἄνθρωπο, τά ὁποία μετουσιώνονταν σέ μιά διαρκή προσευχή, ἡ ὁποία κατευθυνόταν καθημερινά πρός τόν Λατρεμένο του Ιησοῦ, ὡς θυμίαμα, μεστό εὐωδίας πνευματικῆς!

       Προτιμοῦσε νά προσεύχεται, παρά νά ἀναπνέει… 

       Γιατί γνώριζε ὅτι μόνο ἡ διαρκής καί μυστική ἐπαφή μέ τό Χριστό μπορεῖ νά τοῦ δώσει ζωή, τήν ὄντως ζωή, καί δύναμη, δύναμη πάνω ἀπ` ὅλα πνευματική, γι` αὐτό καί ἀσυναγώνιστη..

       Πόσες φορές, ἄραγε, στήν πολυτάραχη καί συχνά πολύδακρυ διακονία του δέν θά διεπίστωσε, μαζί μέ τόν Ψαλμωδό  «Οὖτοι ἐν ἄρμασι καί οὖτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δέ ἔν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν ἐπικαλεσόμεθα. Αὐτοὶ συνεποδίσθησαν καί ἔπεσαν, ἡμεῖς δέ ἀνέστημεν καί ἀνωρθώθημεν»; .

       Διότι ὁ Κύριος πάντοτε τόν διαβεβαίωνε «Ἤκουσα τῆς προσευχῆς σου, εἶδον τά δάκρυά σου· ἰδοῦ ἐγὼ ἰάσομαί σε»! . 

       Ἐγνώριζε, ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης ὅτι διά τῆς προσευχῆς παρέχονται ὅλα τά σωτηριώδη ἀγαθά, ἡ προσοχή τοῦ νοός, ἡ μετάνοια, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἁγιότητα, ἡ μετά τῶν Ἀγγέλων πολιτεία, ἡ κατά Χάριν θέωση καί ἡ αἰώνια μέ τόν Θεό συμβίωση, ἀφού «προσευχῆς κοινὸν ἔργον Ἀγγέλων ὁμοῦ καί ἀνθρώπων…. Αὔτη σέ χωρίζει τῶν ἀλόγων, αὔτη συνάπτει τοῖς Ἀγγέλοις· ταχέως δέ τίς εἰς τήν ἐκείνων μεταστήσεται πολιτείαν, καί βίον, καί δίαιταν, καί τιμήν, καί εὐγένειαν, καί σοφίαν, καί σύνεσιν» .

       Μέ τήν προσευχή ἀνοίγονται οἱ Ουρανοὶ καί σέ ὅλη τήν Κτίση ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ σκορπίζεται, οἱ πύλες τῆς κολάσεως κλείνονται καί οἱ δαίμονες δεσμοῖς ἀλύτοις δένονται…

       Διά τῆς προσευχῆς ζωοποιούνται καί σοφοποιοῦνται οἱ γηγενεῖς, καθίστανται ἅγιοι καί κατά χάριν θεοί…

       Γι`αὐτό καί ἔκανε καθημερινό του βίωμα τό «Μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον» ὡς ὁ Θεολόγος ἔφη Γρηγόριος καί προτρέπει ο Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος:  

       «Ζητοῦντες δε ἔλεος, ἐν ταπεινή καί ἐλεεινή καρδία ζητεῖτε, καί βοᾶτε ἀπὸ πρωῒ ἕως ἑσπέρας, εἰ δυνατόν, καί ὅλην τήν νύκτα, τό, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον ἡμᾶς, καί βιάσασθε τόν νοῦν ὑμῶν εἰς τοῦτο τό ἔργον ἕως θανάτου », καί τήν διαβεβαίωση τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Σιναΐτη ἀκολουθών ,«Ἰησοῦ ὀνόματι μάστιζε πολεμίους· οὐ γάρ ἔστιν ἐν τῷ οὐρανῷ καί ἐπὶ τῆς γῆς ἰσχυρότερον ὄπλον»!

       Καί δέν θά μποροῦσε νά κάνει διαφορετικά!

       Ὅλα τά ἀγαθὰ λογικά κτίσματα, ἀπὸ κτίσεως κόσμου, προσεύχονται στό Θεό. Οἱ Ἄγγελοι «ὑμνοῦν, αἰνοῦν καί δοξολογοῦν ἀκαταπαύστως αὐτόν, οἱ Δίκαιοι, οἱ Πατριάρχες καί οἱ Προφῆτες προσεύχονταν πρός τό Θεό καί αὐτός ὀμίλεῖ μετ` αὐτῶν, οἱ Θεοπάτορες Ἰωακεὶμ καί Ἄννα, οἱ γονείς τοῦ Προδρόμου Ζαχαρίας καί Ἐλισάβετ, ἡ Θεοτόκος καί Ἀειπάρθενος Μαρία, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἀποστολικοὶ Πατέρες, οἱ Θεοφόροι Πατέρες, οἱ Ἱεράρχαι, οἱ Ὅσιοι καί Δίκαιοι, οἱ Μάρτυρες, ὅλα τά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ, ἀνά τούς αἰῶνες, ἐπώνυμοι καί ἀνωνυμοι, πρό καί μετὰ Χριστόν, προσηύχοντο, προσεύχονται καί θά προσεύχονται ἐπί γῆς ἕως τῆς συντελείας τοῦ κόσμου τούτου καί μετ` αὐτήν αἰωνίως εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν!  

       Διότι, χωρίς προσευχή, μακραίνει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό Θεό, αὐτονομεῖται ἀπό τό ἀρχέτυπο ἡ εἰκών, ὁ δέ  «νοῦς ἀποστὰς τῆς τοῦ Θεοῦ θεωρίας κατ ̓ ἔννοιαν, ἤ δαίμων γίνεται ἤ κτῆνος»

       «Δέν εἶναι ἄλλη ἀρετὴ οὔτε ὑψηλοτέρα οὔτε ἀναγκαιοτέρα ἀπὸ τὴν Ἱερὰν Προσευχήν. Δὲν εἶναι ταύτης ἄλλη ἡψηλοτέρα · διὰ τί, ὅλαι μὲν αἱ ἄλλαι ἀρεταί, ἡ νηστεία, λέγω, ἡ ἀγρυπνία, ἡ ἄσκησις, ἡ ἐλεημοσύνη, καὶ ὅλον τὸ ἐπίλοιπον χρυσοῦν γένος καὶ ὁ ἐναρμόνιος χορὸς καὶ ἡ οὐρανόπλοκος σειρὰ τῶν θεοειδῶν ἀρετῶν, βεβαίως εἶναι μιμήματα Θεοῦ, βεβαίως καὶ εἶναι κτήματα ἀναφαίρετα καὶ στολισμὸς ἀθάνατος τῶν ψυχῶν, μὲ ὅλον τοῦτο, αὐταὶ δὲν ἑνώνουσι τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸν Θεόν∙ ὄχι, ἀλλὰ μόνον κάμνουσι τὸν ἄνθρωπον ἐπιτήδειον εἰς τὸ νὰ ἑνωθῇ. Ἡ Ἱερὰ ὅμως Προσευχή, αὐτὴ μόνη ἑνώνει· αὐτὴ μόνη συνάπτει τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸν Θεόν, καὶ ἀντιστρόφως τὸν Θεὸν μὲ τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἀποτελεῖ τὰ δύο εἰς πνεῦμα ἕν», ἔγραφε ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.

       Ἀξίζει δέ νά τονιστεί πώς κατά τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας ἡ ἔννοια τῆς προσευχῆς εἶναι ταυτόσημη μέ τήν ἔννοια τοῦ μαρτυρίου. Ὁ ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης θά πεῖ γι’ αὐτό: «Τό νά προσεύχεσαι γιά τούς ἄλλους εἶναι σάν νά χύνεις τό αἷμα σου γι’ αὐτούς διότι ὁ ἀδελφός μας εἶναι ἡ ζωή μας».

       Ὁ μακαριστός Εἰρηναῖος ὅλα αὐτά τά βίωσε καί ταυτόχρονα μᾶς δίδαξε πώς δεῖ καί ὑπέρ ὧν δεῖ προσεύχεσθαι, πολλαπλῶς καί πολυτρόπως, καί μέ τό παρουσιαζόμενο τούτη τήν ὥρα ἀπόσταγμα τῶν ἐκ τῆς ἀγαπώσης τόν Κύριο καί τόν ἄνθρωπο καρδίας ἐκ τῶν βαθυμύχων Μυστικῶν Προσευχῶν καί Ποιημάτων του!

       Ἀπευθύνεται στόν Κύριο μέ ὕφος ἁπλό καί οἰκεῖο, πού θυμίζει Μακρυγιάννη… Καί κατά κύριο λόγο τόν αἰνεῖ, τόν δοξολογεί, τόν εὐχαριστεῖ, τόν εὐγνωμονεῖ, τάξιν Χερουβείμ καί Σεραφείμ ἀναλαβών!

       Πάγιο αἴτημά του τό “Ἔλα Κύριε”…

       Μέ αὐτοσυνειδησία, ταπείνωση καί ἀγωνία γιά τήν προσωπική του τελείωση καί σωτηρία καί γιά τοῦ κόσμου τήν πορεία…

       Μά πάνω ἀπ` ὅλα μέ ταπείνωση!

       Στίς Μυστικές Προσευχές δέν βλὲπουμε τό δραστήριο, ἀτρόμητο καί ἀποτελεσματικό ἐκκλησιαστικό, ἐθνικό καί κοινωνικό ἡγέτη, ἀλλά τόν ἄνθρωπο, πού αἰσθάνεται μέχρι τά τρίσβαθα τῆς ψυχῆς του τή μεγαλοσύνη καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τή δική του ἀσημαντότητα, γεμάτο πίστη ἀλλά ταπείνωση, τό ὄχημά της πρός τόν Θεόν ἀναβάσεως, κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο Παλαμά!

       Ἀδελφοί μου,

       ἡ προσευχή συνδέεται μέ τόν εἰκονισμό τοῦ Θεοῦ στό ἀνθρώπινο πρόσωπο. Ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται διότι ὄντας εἰκόνα Θεοῦ εἶναι τό μοναδικό ὄν πού κοινωνεῖ μέ τόν δημιουργό του μέ τόν νοῦ, πού εἶναι χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς λογικῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Ὅπως πολύ εὔστοχα σημειώνει ὁ ἅγιος Νεῖλος «Προσευχή, ἀνάβασις αὐτη ἐστίν τοῦ νοός πρός Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ», εἶναι ἡ «μόνη ἐνέργεια πρέπουσα τήν ἀξία τοῦ νοός».

       Ἡ “Μυστική Προσευχή” τοῦ μακαριστοῦ Ἱεράρχου Εἰρηναίου Γαλανάκη, πού τούτη τήν ὥρα ἔχω τήν ἰδιάζουσα καί συνάμα βαρεία τιμή νά συμπαρουσιάζω ἐνωπιόν σας, δέν εἶναι ἁπλά ἕνα βιβλίο πνευματικού περιεχομένου!

       Πρόκειται γιά μιά κατάθεση ψυχῆς στήν Τράπεζα τοῦ Οὐρανοῦ, ἕνα Προσευχητάριο πραγματικό, ἕνα βιβλίο λειτουργικό, κάθε σελίδα, κάθε φράση τοῦ ὁποίου ἀποτελεῖ καί ἕνα ἀναβαθμό πρός τή προσέγγιση μέ τό Θεό….πρός τήν κατά χάριν θέωση!

       Καί στό σημεῖο αὐτό θά ἤθελα νά ἐπισημάνω στήν ἀγάπη σας ὅτι ἡ ἐπίτευξη τῆς θέωσης ἀποτελεῖ, τρόπο τινά, ἔνα πανανθρώπινο ἀγώνισμα καί πάλαισμα…

       Ἀς μή ξεχνάμε ὅτι ἡ πτώση τῶν πρωτοπλάστων ἔγινε ἀκριβώς ἀπό τήν ἐπιθυμία τους νά γίνουν θεοί, τήν ὁποία καί ἐκμεταλλεύθηκε ὁ ἀρχέκακος διάβολος. 

       Ὁ δέ οὐρανοβάμων Παῦλος ὁμιλώντας πρός τούς Άθηναίους χρησιμοποιεῖ τή φράση τῶν ποιητῶν Ἀράτου τοῦ Ταρσέως καί Κλεάνθους ἀπό τήν Ἄσσο τῆς Τρωάδος ἡ ὁποία λέγει «τοῦ (θεοῦ) γένος ἐσμέν» . 

       Ὁ Μ. Ἀθανάσιος λέει χαρακτηριστικά «διά τοῦτο γάρ τοιαύτη γέγονεν ἡ συναφή, ἵνα τῷ κατά φύσιν τῆς θεότητος συνάψῃ τόν φύσει ἄνθρωπον καί βεβαία γένηται ἡ σωτηρία καί ἡ θεοποίησις αὐτοῦ».

       Μιά ἀμυδρά εἰκόνα τῆς Θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου δίδει ὁ πυρωμένος σίδηρος: ἡ φωτιά διατρέχει τόν σίδηρο, ὁ ὁποῖος ἑνώνεται μέ τή φωτιά, ἀπορροφά τή θερμότητά της, πυρακτώνεται καί λαμπρύνεται, χωρίς νά παύσει νά εἶναι σίδηρος, χωρίς νά μεταβάλλεται σέ φωτιά, διατηρώντας τήν οὐσία καί τήν αὐτοτέλειά του.

       Ἔτσι καί ὁ θεούμενος ἄνθρωπος δέν ἐκμηδενίζεται κατά τή θέωση, ἀλλά διατηρεί τήν προσωπικότητά του, δέν ἀπορροφάται οὔτε διαχὲεται στό ἄπειρο τῆς θεότητας, ἀλλά παραμένοντας ἄνθρωπος ἀντανακλά σέ ὅλους τήν ἐνοικοῦσα σ` αὐτόν θεία χάρη, ὅπως ἀκριβώς ὁ θεοείκελος καί θεοειδής πρώην Κισάμου καί Σελίνου Εἰρηναῖος, μαρμαρυγές τῆς φλεγόμενης ἀπό τό θεῖο ἔρωτα καρδιᾶς του ἀποτελοῦν τά γιά πρώτη φορά δημοσιευόμενα στόν παρουσιαζόμενο τόμο ποιήματά του, ή καλύτερα μέρος ἀπό τά ποιήματά του, πού ὡς πολύτιμη παρακαταθήκη διαφύλαξε ὁ ἠγαπημένος του ἀνεψιός καί συνοδίτης, Καθηγητής μας Θεολόγος κ. Μιχαήλ Γαλανάκης καί ἐξέδωσε ἐῖτυχῶς μαζί μέ ἄλλα ἔργα ὁ ἐντιμολογιώτατος Δρ. Κωνσταντῖνος Φουρναράκης.

   Στά ποιήματα αὐτά ξεδιπλώνεται ἀβίαστα ἡ λεπτή εὐαισθησία, ἡ βιωματική πίστη καί ἡ ψυχική ὀμορφιά τοῦ σεπτοῦ ἐπαινούμενου Ἱεράρχη.

   Αὐθορμητισμός, ἁγία οἰκειότητα, πίστη ἄδολη καί ἀπροσποίητη, ἔκφραση λιτή, ἀνθρώπινη, γλῶσσα εἰλικρινής καί καθημερινή, χωρίς λεξιλαγνικές ἀναζητήσεις, ὕφος διαυγές στόν αὐθορμητισμό του, εἶναι μερικά ἀπό τά χαρακτηριστικά τῶν ποιημάτων του!

     Δέ γράφει, σάν λογοτέχνης, μέ τύπους καί κανόνες, ἀλλά μέ τήν καρδιά ἕνός παιδιοῦ, πού ἀπευθύνεται στόν Πατέρα του, μέ τόν προβληματισμό ἕνός ἐφηβου, πού καταφεύγει στόν διδάσκαλό του, μέ τήν ὠριμότητα ἑνός γέροντα, πού καταθέτει τήν ἐμπειρία του.

     Ὀραματίζεται καί προτείνει τήν “ἀληθινή περιπέτεια” τῆς μιμήσεως τοῦ Χριστοῦ, διαπιστώνει ὅτι εἶναι ἀσύγκριτα προτιμότερο νά εἶναι κανείς “Σκλάβος Του”, παρά δοῦλος τῆς ἁμαρτίας, κατά τό “ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ Οίκῳ τοῦ Κυρίου μάλλον ἤ οἰκεῖν μέ ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν”!

     Κατανοεῖ τίς πτώσεις στόν ἀγῶνα γιά τήν τελειότητα, βλέπει κάθε ἀστοχία μας σάν μιά “Πέτρα πού πέφτει” ἀπ` τά χέρια μας καί μᾶς συνιστᾶ νά σκύψουμε, νά τή σηκώσουμε πάλι καί νά συνεχίσουμε τό κτίσιμο τῆς τελειότητάς μας.

     Σάν ἄνθρωπος στίς δύσκολες στιγμές του, ἐκφράζει τό ἴδιο παράπονο τῆς Γεσθημανῆς καί πρός στιγμήν ἀναφωνεῖ “Κύριε, φτάνουν τά κτυπήματα”, γρήγορα, ὅμως, “στέκει καί περιμένει τόν ὀρισμό Του, χωρίς παράπονο, γι` αὐτό τό μάλωμά του ”.

    Διαπιστώνει ὅτι ἄν ἡ σπορά μέ δάκρυα δέν ποτιστεί καί μέ τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ δέν αὐξηθεῖ, μικρός θά εἶν’ ὁ θερισμός….

       Κι’ ἄν βρῆκε τήν ἀπάντηση στό πρῶτο του ἀνθρώπου ρώτημα, Τί εἶναι ὁ Θεός, στό “Δεύτερο τό ρώτημα”, Τί εἶμ` ἐγώ; τήν ἀπάντηση ἀναζητάει ἀπό τόν ἴδιο τό Θεό.

       Τήν προσωπική του ἀνάβαση πρός τό Θεό τήν βλέπει σάν μιά διαρκῶς ὑψούμενη κορφή μιᾶς “Πυραμίδας”, ἕνα πέρασμα ἀπό τόν κάμπο τῆς ζωῆς πρός “Τήν κορφή πού χωρίζει” τά βασίλεια τῆς γῆς ἀπ`τή δική Του βασιλεία.

       Βιώνει σέ ὅλο τῆς τό μεγαλεῖο τήν πληρότητα τῆς ἀγάπης, ὥστε ν’ ἀναρωτιέται “Κύριε, γιατί ἀγαπῶ τήν ἀγάπη;” καί συνειδητοποιεῖ “Tά σκύβαλα” τῆς καθημερινῆς ματαιότητας!

     Παραμονή τῶν Εἰσοδίων ἀναπέμπει “Δέηση στήν Παρθένα” γιά τά νιάτα, πού λερώνονται τόσο πρόωρα, “Θρηνεί καί ὀδύρεται ὅταν ἐννοήση τόν Θάνατο”, σιωπηλά, μέ τήν ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης, μέ μιά “Καλημέρα, Κύριε” διώχνει μακριά τή μοναξιά καί βρίσκει τό νόημα τῆς ζωῆς στή μετοχή του στό “Δεῖπνο Του τό μυστικό”.

     Τήν Ἐπισκοπική του διακονία τήν βλέπει σάν μία διαρκή ὁμολογία καί μαρτυρία τιμῆς, ἀλλά καί εὐθύνης, καί τήν ἐπισκοπική του μίτρα ὡς τόν “Στέφανον ἐκ λίθων τιμίων”, πού θά ἀποδώσει ὁ Κύριος σέ ὅσους φόρεσαν τό ἴδιο μ` Αὐτόν ἀκάνθινο στεφάνι…

     Συναισθάνεται τό βάρος τῆς ἱερατικῆς του εὐθύνης, ὅπως αὐτή ὑποδηλώνεται μέ τόν ἐπιστήθιο σταυρό, πού προϋποθέτει τό “Ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν” καί μέ τό “Πετραχείλι του πού εἶναι βαρύ”, ἀπό τό βάρος τῶν ἀνθρώπινων ψυχῶν, ἐνώ βλέπει τόν “Ἐπισκοπικό του θρόνο” σάν τό Σταυρό τοῦ Γολγοθα..

     Σέ μιά “Νυκτερινή του Δέηση” ἀναρωτιέται πόσο μεγάλη πρέπει νά εἶναι ἡ καρδιά τῶν Κληρικῶν, γιά νά χωρεῖ καί νά μεταφέρει στόν κόσμο τό μήνυμα τῆς Ἀγάπης καί τῆς Σωτηρίας…καί γι` αὐτό παρακαλεῖ “Καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί” καί σέ ὅλους τούς ἱερείς γιά νά ἐκφωνοῦν τό “Μνήσθητι Κύριε”, καί νά μεταφέρουν στό Θρόνο τά βάσανα καί τίς ἐλπίδες τοῦ Λαοῦ.  

     Δέ διστάζει νά μιλήσει γιά βιωματικές ἐμπειρίες καί “Θαύματα” πού ὁ ἴδιος ἔζησε, “Γιά τή βροχή πού ἔπεσε στό Σέλινο καί Κίσαμο τόν Ὀκτώβρη τοῦ 1988, προβληματίζεται ἄν πέτυχε τό στόχο του “Νά ἀναστήσει τήν Ἐκκλησία”, θεωρεῖ “Μιά Κυριακή πρωί χωρίς λειτουργία γιά λόγους ἀσθενείας” ὡς θεία τιμωρία, καί θεωρεῖ ὅτι ὁ Κύριος “Τόν χρὲωσε καί τόν ὑποχρέωσε” παρατείνοντάς του τή ζωή…

   Ἀς κρατήσουμε, ὅμως, τήν πιό σπαρακτική του κραυγή ἀγάπης γιά τόν συνάνθρωπο, πού μόνο μέ τήν ποίηση μπορεῖ νά ἐκφραστεῖ:

     “Πόσες μετάνοιες νά κάνω, Κύριε, γιά ν’ ἀναπληρώσω αὐτούς, πού δέν κάνουν τίς μετάνοιες καί τίς προσευχές των;”  

       Ὅσα χρόνια κι` ἄν περάσουν τά ἴχνη τῆς ἐπί γῆς πορείας του καί ἡ μνήμη τῆς πνευματικῆς του λεβεντιᾶς θά παραμένουν ἀνεξάλειπτα, σέ ἕνα διαρκές προσκλητήριο σωτηρίας καί ἔμπρακτης ἀγάπης, πρός τόν καθένα ἀπό μας!

              Γιατί, ἀπέστη μέν ἀφ` ἡμῶν, ἀλλά οὔτε ὁ Κύριος, οὔτε ὁ ἴδιος μᾶς ἄφησαν ὀρφανούς!

       Ὁ σεβάσμιος “παππούς τῆς Κρήτης”  σέ ὅλους ἐμᾶς, τούς δρομέας τοῦ σταδίου τῆς προσωπικῆς μας σωτηρίας, ὡς ἄλλος Ἡλίας μᾶς κατέλιπε τή μηλωτή του, τή “ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ” καί μᾶς μυεῖ στόν δικό του κόσμο, τόν κόσμο τῆς ὄντως ζωῆς, τῆς θέωσης διά τῆς ἀγάπης καί τῆς καρδιακῆς προσευχῆς, διότι, κατά τόν Ἅγιο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή «διά τῆς προσευχῆς ὁ νοῦς ἐξίσταται ἀπό πάντων τῶν ὄντων καί τῶν κτισμάτων» καί προσεγγίζει τό Θεό!

       Ἀς ἔχουμε τήν εὐχή τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος καί ἀς εἰρηνεύουμε κατά πάντα καί ἐν πᾶσι! ΑΜΗΝ

Σᾶς εὐχαριστῶ.”

Πολύ εύστοχες επίσης στιγμές και γεγονότα  από την ζωή και το έργο του μεγάλου Ιεράρχη σημείωσαν στις εξαιρετικές ομιλίες τους και οι υπόλοιποι ομιλητές.

Τελευταίος έλαβε το λόγο ο Δρ. κ. Κων.νος Φουρναράκης ο οποίος ευχαρίστησε  τους καταξιωμένους ομιλητές και όλο τον κόσμο που τίμησε με την παρουσία του την όμορφη αυτή πνευματική εσπερίδα.

 

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΕΔΩ

Ευχαριστούμε για την ζωντανή σύνδεση με τον ραδιοφωνικό σταθμό της Μητροπόλεως μας ”ΜΑΡΤΥΡΙΑ” καθώς και για την βιντεοκάλυψη τον κ. Αντώνιο Τζατζάνη και για το φωτ. υλικό τον κ. Εμμ. Χατζηδάκη(pixelart)