Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας & Αποκορώνου
Του Πανοσιολογιωτάτου Πρωτοσυγκέλλου μας Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη
« Οἵη περ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν.
φύλλα τὰ μέν τ᾽ ἄνεμος χαμάδις χέει, ἄλλα δέ θ᾽ ὕλη
τηλεθόωσα φύει, ἔαρος δ᾽ ἐπιγίγνεται ὥρη·
Ωσάν των φύλλων η γενιά και των ανθρώπων μοιάζει
π’ άλλα των φύλλων άνεμος στο χώμα τα τινάζει
κι άλλα απ’ το δάσος το χλωρό την άνοιξη πετιούνται, διαπιστώνει με πίκρα ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα.
«ἄνθρωπος, ὡσεὶ χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ· ὡσεὶ ἄνθοςτοῦ ἀγροῦ, οὕτως ἐξανθήσει· ὅτι πνεῦμα διῆλθεν ἐναὐτῷ, καὶ οὐχ ὑπάρξει καὶ οὐκ ἐπιγνώσεται ἔτι τὸν τόποναὐτοῦ».
Σαν το χορτάρι είναι του ανθρώπου η ζωή, σαν το λουλούδι του αγρού· έτσι ανθίζει. Μα άνεμος πάνω του περνά και δεν υπάρχει πια και ούτε που φαίνεται ο τόπος που βρισκόταν..
θρηνεί ο Προφητάναξ στον 102ο Ψαλμό του, λες και είναι συνεννοημένοι….
Αλλά, έτσι είναι, αδελφοί μου!
Στην κοιλάδα τούτη του κλαυθμώνος οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν συνέχεια, γρήγορα, ασταμάτητα….
Σε μια δραματική σκυταλοδρομία, το τέλος της οποίας συμπίπτει με το τέλος της ιστορίας…
Ερχόμαστε στον κόσμο αυτό, ζούμε, δημιουργούμε, αγωνιζόμαστε, προσπαθούμε, αγαπάμε, μισούμε και φεύγουμε…..
Και σε λίγο, είναι σαν να μην υπήρξαμε, είτε εμείς, είτε οι άνθρωποι που στη ζωή μας συναντήσαμε..
Και αυτή η αίσθηση της ματαιότητας είναι που μας λυγίζει!
Δεν ήρθαμε στον κόσμο από το μηδέν, για να επιστρέψουμε στο μηδέν!
Όχι, δεν είμαστε πλασμένοι για την ανυπαρξία!
Είμαστε πλασμένοι για την αθανασία!
Πλασμένοι να ζήσουμε αιώνια στη μνήμη του Θεού και των ανθρώπων..
Γιατί, κακά τα ψέματα «πεθαίνουν μόνο όσοι ξεχνιούνται» !
Γι’ αυτό και στους κεκοιμημένους αδελφούς μας ψάλλουμε το «αιωνία η μνήμη»!
Και στη ζωή μας συναντάμε πολλούς ανθρώπους, με τους οποίους διασταυρώνονται οι δρόμοι της ζωής και πορευόμεθα μαζί για λίγο ή για πολύ και μετά οι δρόμοι μας χωρίζουν.
Πάντα, όμως, για κάποιο λόγο βρέθηκαν δίπλα μας, πάντα για κάποιο λόγο τους θυμόμαστε…
Υπάρχουν άνθρωποι που τους θυμάσαι γιατί σου έκαναν καλό κι άνθρωποι που τους θυμάσαι γιατί σου έκαναν κακό.
Άλλοι που σε έριξαν.
Άλλοι που σε σήκωσαν .
Άλλοι που σε έκαναν να κλάψεις κι άλλοι που σε έκαναν να γελάσεις..
Άλλοι, που σου φώτισαν τη ζωή με το χαμόγελό τους και άλλοι που σου τη σκότισαν με την κακότητά τους…
Υπάρχουν, όμως, και κάποιοι, αληθινά θεόσταλτοι, που το πέρασμά τους από τη ζωή μας λειτουργεί σαν οδοδείκτης σωστής βιωτής και σωτηρίας…
Που μας δείχνουν πώς και πόσο να αγαπάμε, πώς και πόσο να προσφέρουμε…
Που μας δείχνουν ότι με την αγάπη μπορούμε να νικήσουμε την ανυπαρξία και το θάνατο και να ζήσουμε αιώνια στη μνήμη του Θεού και των ανθρώπων, όπως ο μετά των Αγίων συνευφραινόμενος Γεώργιος Παπαδάκης, το δένδρον της αγάπης το ευσκιόφυλλον, υφ’ ου εσκέποντο πολλοί.
Καθήκον όλων μας να σπείρουμε και να καλλιεργήσουμε το σπόρο του παραδείγματός του…
Αυτό θα είναι και το ευλαβέστερο θυμίαμα στη μνήμη του!
Αμήν
