Ιερά Μητρόπολη Κυδωνίας & Αποκορώνου
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα τελέστηκε το πρωί της Κυριακής των Αγίων Προπατόρων, 15 Δεκεμβρίου, στον Ι.Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μ.Ρεύματος, η εις Επίσκοπον χειροτονία του εψηφισμένου Επισκόπου Δορυλαίου Δαμασκηνού, Ηγουμένου της Ι.Πατριαρχικής και Σταυροπηγιακής Μονής Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων Χανίων και Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως μας.
Του Πολυαρχιερατικού Συλλείτουργου προεξήρχε ο Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, Συλλειτουργούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Γέροντος Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριο, Μυριοφύτου και Περιστάσεως κ..Ειρηναίο, Ικονίου κ. Θεόληπτο, Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέα, Σερβίων και Κοζάνης κ. Παύλο, Κορίνθου κ. Διονύσιο, Κινσάσας κ. Νικηφόρο, Τρίκκης και Σταγών κ. Χρυσόστομο, Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Κύριλλο και του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Δαμασκηνού. Συμμετείχαν και οι Καθηγούμενοι των Αγιορειτικών Ι.Μονών Μ.Λαύρας και Εσφιγμένου, Αρχιμανδρίτες Πρόδρομος και Βαρθολομαίος, καθώς και ο Προηγούμενος της Ι.Μονής Αγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, Αρχιμ.Αμφιλόχιος, ενώ παρέστησαν συμπροσευχόμενοι, Ιεράρχες του Θρόνου, ανάμεσα τους και οι Κρήτες, Σεβασμιώτατος Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Ειρηναίος, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος και Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Ευμενείας κ. Ειρηναίος.
Την Ελληνική Κυβέρνηση εκπροσώπησε ο Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Βασίλης Διγαλάκης, ενώ παρών ήταν ο πρώην Αντιπρόεδρος της Βουλής, Χρήστος Μαρκογιαννάκης, η πρώην βουλευτής Λίτσα Κουρουπάκη, εκπρόσωποι φορέων, συγγενείς και φίλοι του νέου Επισκόπου, αλλά και πολύς κόσμος που ταξίδεψε από τα Χανιά, την Ευρώπη, την Αμερική, τον Καναδά και την Αφρική για να παρευρεθεί στη χειροτονία.
Περίπου 300 Χανιώτες, ανάμεσα τους, αρχιερείς, ιερείς, πολιτικοί, άνθρωποι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης μετέβησαν στην Κωνσταντινούπολη και κατέκλυσαν τον Ιερό Ναό Παμεγγίστων Ταξιαρχών Μεγάλου Ρεύματος, για να παρακολουθήσουν την χειροτονία.
Πριν από την χειροτονία, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, απηύθυνε προς τον εψηφισμένο Επίσκοπο Δαμασκηνό εγκάρδιους λόγους οικοδομής και νουθεσιών αναφορικά με τη νέα αποστολή διακονίας που του ανέθεσε η Μητέρα Εκκλησία, και υπογράμμισε τη σημασία του θεσμού του Επισκόπου στην Εκκλησία.
“Συμφώνως προς την ορθόδοξον εκκλησιολογίαν, ο Επίσκοπος είναι πρωτίστως και εξόχως ο Προεστώς της ευχαριστιακής συνάξεως, από την οποίαν τρέφεται σύνολον το πολυδιάστατο έργον του. Ο Επίσκοπος είναι ευχαριστιακός εις όλας τας πτυχάς της ευθύνης και της μαρτυρίας του. […]
Η ευχαριστιακή, διακονική και εσχατολογική ταυτότης της Εκκλησίας απειλείται σήμερον όχι μόνον από την εκκοσμίκευσιν, αλλά και από μίαν εσωστρεφή και άγονον πνευματικότητα, η οποία μάλιστα θεωρείται συχνάκις ως έκφρασις αυθεντικού ορθοδόξου φρονήματος. Το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν υπήρξε ποτέ εκφραστής μιάς κλειστής προς τον κόσμον Ορθοδοξίας.
Πρωτοβουλία και μερίμνη της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας ήρξαντο οι θεολογικοί διάλογοι της Ορθοδοξίας κατά τον 20ον αιώνα και συνεχίζονται και σήμερον. Η Κωνσταντινουπολίτις Εκκλησία ηγήθη της όλης προετοιμασίας και της πραγματοποιήσεως της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου εν Κρήτη τον Ιούνιον του 2016, η οποία και προέβαλε μετ’ εμφάσεως την αποστολήν και την μαρτυρίαν της Ορθοδόξου Εκκλησίας εν τω συγχρόνω κόσμω.”
Ακολούθως ο Παναγιώτατος, απηύθυνε προς τον νέο Επίσκοπο της Εκκλησίας δέκα πατρικές παραινέσεις:
“Πρώτον. Να διακονής τον λαόν του Θεού εν ακλονήτω πιστότητι προς την δογματικήν και κανονικήν παράδοσιν της Εκκλησίας.
Δεύτερον. Να αγωνίζεσαι διά να διαφυλάξης, να καλλιεργής και να υπερασπίζεσαι τας πνευματικάς αξίας και τον πολιτισμόν της Ορθοδοξίας.
Τρίτον. Και ως επίσκοπος να παραμείνης διάκονος του λαού του Θεού. Εις το “έργον διακονίας” διασώζεται όλος ο πλούτος της φιλανθρωπίας της Ορθοδοξίας, η θυσιαστική αγάπη προς τον “αδελφόν”. “Ποιμένα αληθινόν, αποδείξει αγάπη. Δι’ αγάπην γαρ ο Ποιμήν ο Μέγας εσταύρωται” (Ιωάννου Σιναϊτου, Κλίμαξ, ΛΑ’).
Τέταρτον. Να ενδιαφέρεσαι διά τα υπαρξιακά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου, να γνωρίζης τα αδιέξοδα, αλλά και να εκτιμάς και να αξιοποιής τας θετικάς προοπτικάς του πολιτισμού της εποχής μας.
Πέμπτον. Να ενθυμήσαι πάντοτε ότι η αποστολή της Εκκλησίας είναι η μεταμόρφωσις του κόσμου. Προφανώς, η απόρριψις του κόσμου δεν είναι δυνατόν να αποτελή συμβολήν εις την μεταμόρφωσίν του.
Έκτον. Ο απαρέγκλιτος σεβασμός προς την Ορθόδοξον Παράδοσιν δεν πρέπει να είναι εμπόδιον διά την συνάντησιν με τον λοιπόν χριστιανικόν κόσμον. Μετεξεπαιδεύθης εις το εν Chambesy Γενεύης ημέτερον Ινστιτούτον Μεταπτυχιακών Σπουδών Ορθοδόξου Θεολογίας και εγνώρισες εκ του σύνεγγυς την ρωμαιοκαθολικήν και την προτεσταντικήν θεολογικήν παράδοσιν. Είμεθα βέβαιοι ότι απέκτησες εκεί πνεύμα διαλόγου, το οποίον θα αξιοποιήσης εις την διακονίαν σου.
Έβδομον. Φέρεις το όνομα του μεγάλου θεολόγου Πατρός της Εκκλησίας, του δογματολόγου και αγωνιστού της Ορθοδόξου πίστεως, του υμνογράφου και μελωδού, του ποιητού της “αδομένης Δογματικής” Δαμασκηνού. Τίμησον το σεπτόν τούτο όνομα διά της ολικής αφοσιώσεως εις την διδασκαλίαν της Εκκλησίας, διά της μελέτης των Πατέρων, διά της πιστής εξαγγελίας του Ευαγγελίου και της καλής μαρτυρίας “περί της εν ημίν ελπίδος”.
Όγδοον. Εις όλας τας προσπαθείας σου να μη λησμονής ότι τίποτε δεν είναι ιδικόν μας έργον και κατόρθωμα. Ο Θεός είναι “ο ενεργών εν ημίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας” (Φιλιπ.β’,13).
Το όνομα του σήμερον εορταζομένου Ιερομάρτυρος Αγίου Ελευθερίου, μας οδηγεί εις τας δύο τελευταίας νουθεσίας προς σε.
Ένατον, λοιπόν. Η θεία χάρις, πάντοτε θεραπεύουσα τα ασθενή και αναπληρούσα τα ελλείποντα, δεν μετατρέπει τον άνθρωπον εις παθητικόν δέκτην των άνωθεν δωρημάτων.
Το τιμαλφέστατον δώρον του Σωτήρος Χριστού προς ημάς είναι η ελευθερία ως μετοχή εις την θεανδρικήν πραγματικότητα της Εκκλησίας, η οποία είναι ο χώρος όπου τελεσιουργείται η “άλλη πλάσις” του ανθρώπου ως απελευθέρωσις από την αμαρτίαν και τον θάνατον και ως χριστοτερπής αναστροφή εν ελπίδι ζωής αιωνίου.
Η εκκλησιοτραφής ελευθερία είναι οδός σταυροαναστάσιμος. Αίρομεν τον σταυρόν μας, ατενίζοντες πάντοτε εις τον αναστάντα Κύριον της δόξης.
Δέκατον και τελευταίον. Ο μοναχισμός είναι σαρξ εκ της σαρκός της Εκκλησίας και υποστασιοποιεί με το ασκητικόν του ήθος, τον εσχατολογικόν του προσανατολισμόν και τον υψηλόν πνευματικόν πολιτισμόν τον οποίον εδημιούργησε, την εν Εκκλησία “κοινήν ελευθερίαν”, ως αυθεντικήν μαρτυρίαν περί της ελθούσης Χάριτος και προσδοκωμένης πληρότητος εν τη Βασιλεία.
Ο μοναχισμός είναι υπέρβασις όχι μόνον του έχειν, αλλά και του “είναι” μας, εφ’ όσον αυτό εκφράζεται “φαρισαϊκώς” ως αυτοδικαίωσις ή ως διεκδίκησις δικαιωμάτων και προνομίων.
Η άνευ όρων και ορίων προσφορά του εαυτού εις τον Χριστόν και εις την Εκκλησίαν είναι πηγή δυναμισμού και δημιουργικότητος και δεικνύει σήμερον την κατεύθυνσιν εις την οποίαν ο σύγχρονος ατομοκεντρικός πολιτισμός δύναται να υπερβή τα πολλά αδιέξοδά του”.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας, ο νεοχειροτονηθείς Επίσκοπος, αφού έλαβε τη Αρχιερατική Μίτρα και την ράβδο από τα χέρια του Παναγιωτάτου, τέλεσε κατά την τάξη την απόλυση από τον Αρχιερατικό Θρόνο.
Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οι Αρχιερείς Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος, Κρήτης Ερηναίος, Μύρων Χρυσόστομος, Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος, Καλλιουπόλεως και Μαδύτου Στέφανος, Κυδωνιών Αθηναγόρας, ο Αρχιεπίσκοπος Ανθηδώνος Νεκτάριος, Επίτροπος του Παναγίου Τάφου στην Πόλη, οι Επίσκοποι Θερμών Δημήτριος, Αλικαρνασσού Αδριανός και Ευμενείας Ειρηναίος, κληρικοί, Αγιορείτες πατέρες, μοναχές, ο Υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδος Καθ.Βασίλειος Διγαλάκης, η Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη κ.Δανάη Βασιλάκη, ο πρώην Υφυπουργός Εξωτερικών Αντώνης Διαματάρης, ο πρώην βουλευτής και πρ.υπουργός Χρήστος Μαρκογιαννάκης, η πρώην βουλευτής Ευαγγελία Κουρουπάκη, Άρχοντες Οφφικιάλιοι της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, η μητέρα, συγγενείς και φίλοι του νεοχειροτονηθέντος Επισκόπου, πλήθος πιστών από την Πόλη και προσκυνητές από την Κρήτη, καθώς και από άλλες περιοχές της Ελλάδος.
Αμέσως μετά, κατά τη δεξίωση που παρατέθηκε στην Κοινοτική Αίθουσα του Ναού, ο νέος Επίσκοπος Δορυλαίου Δαμασκηνός, στην ομιλία του, εξέφρασε την αφοσίωση και τον σεβασμό του προς το πρόσωπο του Παναγιωτάτου και ευχαρίστησε τους Συνοδικούς Αγίους Αρχιερείς για την εκλογή του καθώς και εκείνους που συμμετείχαν στη χειροτονία του.
ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
ME TH ΧΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΟΡΥΛΑΙΟΥ
ΛΟΓΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΗΤΗΡΙΟΣ
«Καί πόθεν μοι τοῦτο, ἵνα ἔλθῃ ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου μου πρός με;»
Ἀπορῶ, Παναγιώτατε, Πάτερ καί Δέσποτα, ἀπορῶ τῶν Ἁγιωτάτων Ἀρχιερέων θεόλεκτος χορεία, ἀπορῶ καί ἐξίσταμαι, πεφιλημένοι μου Συνεφημέριοι Ἀδελφοί, Ὁσιώτατες καί Ὁσιώτατοι Μοναχές καί Μοναχοί, καί ἀγαπημένοι μου φίλοι καί συμπατριῶτες ἀπό τήν Κρήτη.
Ἀπορεῖ ἡ ψυχή μου καί ἐξίσταται καί τόν Κύριο μεγαλύνει καί δοξολογεῖ, διότι σήμερον ἐποίησέ μοι μεγαλεῖα ὁ Δυνατός!
Μέ τή Χάρη τοῦ γλωσσοπυρσόμορφου, Παναγίου, Ζωοποιοῦ καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος καί διά τῶν χαριτοδοτείρων χειρῶν τοῦ της Ὀρθοδοξίας Πρωθι-εράρχου, τοῦ 270ου κατά σειράν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, τοῦ ἐπί εἴκοσι ὀκτώ καί πλέον ἐνιαυτούς τόν Θρόνον τῆς Βασιλίδος τῶν πόλεων ἀλλά καί τῶν καρδιῶν μας κατακοσμοῦντος, Προσκυνητοῦ μοι Ἀρχιθύτου Κυρίου μοι Κυρίου Βαρθολομαίου, ὁ πάντῃ μικρός καί ἀνάξιος ἀνῆλθα στό ὕψιστο τῆς Ἀρχιερωσύνης Ὑπούργημα καί μέ τόν τίτλο τοῦ Ἐπισκόπου τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Δορυλαίου τιμήθηκα!
Ἀνεξιχνίαστες οἱ βουλές Του, πηγή ἀκένωτος ἡ μακροθυμία Του!
Μέσα ἀπό τά μύχια τῆς καρδιᾶς μου τόν ἐν Τριάδι Κύριό μου καί Θεό δοξολογῶ, εὐχαριστῶ καί εὐγνωμονῶ, διότι ἐπέβλεψε ἐπ’ ἐμέ τόν ἀδόκιμο καί ταπεινό δοῦλο Του καί ρήματα ἀγαθά ὑπέρ ἐμοῦ στήν σεπτή καί πατρική καρδιά τοῦ τῆς Οἰκουμένης Ἀρχιποιμένος, τοῦ Μεγάλου Ἱεροθύτου, τοῦ Πατρός μου καί Πατέρα ὅλων μας, καί τῆς Ὀρθοδοξίας ἁπάσης, τολμῶ νά πῶ, ἐξηρεύξατο.
Συνευφραίνεται καί σεμνύνεται σήμερα, ἡ Ἱερά καί Σταυροπηγιακή τῆς Ἁγίας Τριάδος τῶν εὐγενῶν Τζαγκαρόλων Μονή, ἑορτάζει, πανηγυρίζει γηθοσύνως καί ἐν Κυρίῳ καυχᾶται, γιά τήν προσγενομένη στόν Ἡγούμενό της τιμή, καί μαζί μέ αὐτήν καί οἱ εὐσεβεῖς τῆς κατά Κυδωνίαν καί Ἀποκόρωνα παροικούσης Ἐκκλησίας πιστοί, οἱ ὁποῖοι, τόν οὐρανόν ὡς ἐπί πτερύγων ἀνέμων διαπορευθέντες, εἰς τό τηλαυγέστατον καί φαεσφόρον Φανάριον «τήν Ἁγίαν ἀφερέοικον καί πλανησίεδρον διά χρόνους πολλούς Ἐκκλησίαν τῶν τοῦ Χριστοῦ καί δι’ Αὐτόν καί σύν Αὐτῷ πενήτων», ἔσπευσαν ἀγαλλομένῳ ποδί νά συνευχηθοῦν καί νά εὐχαριστήσουν τόν ἐκ τοῦ Τρισυποστάτου Θεοῦ πολλοῖς τεκμηρίοις εὐλογη-θέντα μακροβιώτερο Πατριάρχη τοῦ Γένους μας, Ὑμᾶς Παναγιώτατε, διότι, μετά τόν Θεοφιλέστατο καί προσφι-λέστατό μοι ἀδελφό, καί ἐν μοναχικῇ ἀσκήσει συνοδίτη, Ἐπίσκοπο Εὐμενείας Εἰρηναῖο, ἡ πρός τήν ἁγιοτόκο Κρήτη καί τήν Ἱερά Μητρόπολη Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου μεμαρτυρημένη εὐμένειά Σας, προχειρίζει σήμερα δεύτερο Ἐπίσκοπο καί Ἡγούμενο, -ποιόν ;- ἐμένα τόν ἔσχατο ἀνάμεσα στούς ἱερεῖς καί ἁμαρτωλότατο ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους!
Μέ κατέστησεν ὁ Θεός τῶν Δυνάμεων, ὁ Θεός Σαβαώθ Ἐπίσκοπον τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, περιεζωσμένον τό λέντιον καί συγκυρη-ναϊκῶς αἴροντα ἐπί τῶν ἀσθενῶν ὤμων μου τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου καί τόν Σταυρόν τῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου μαρτυρίας ἀλλά καί τοῦ Ὑμετέρου ἐν τῷ κόσμῳ μαρτυρίου, Παναγιώτατε Δέσποτα!
Φόβος καί δέος καί ἀγωνία συνέχει με τήν ἱερά καί εὔσημη τούτη ὥρα !
Χωρίς νά τό ἐλπίζω, χωρίς νά τό ἀναμένω, χωρίς κἄν νά τό γνωρίζω, τό χαροποιόν ἄγγελμα τῆς ἐπισκοποποιήσεώς μου ἐλήλυθε ξαφνικά κι ἀπρόσμε-να!
Ἀπό κάθε ἄποψη ἀπροετοίμαστος καί ἐλλιπής, ἔνοιωθα μικρός καί ἀνεπαρκής…
Πῶς θά μπορέσω νά φανῶ ἀντάξιος τῶν τοῦ Κυρίου δωρεῶν;
Πῶς θά μπορέσω νά φανῶ ἀντάξιος τῶν πατρικῶν Σας προσδοκιῶν;
Πῶς θά μπορέσω νά ἁπαλύνω τίς πίκρες σας, νά κουφίσω τούς μόχθους Σας, νά μοιραστῶ τίς ἀγωνίες Σας, νά ἀποδειχθῶ καί νά ἀναδειχθῶ γνήσιο καί φωτόμορφο τέκνο Σας, πού ἐγκαυχᾶται γιά τόν Πατέρα του, τόν ὄντως μακρόθυμο, στοργικό καί μεγάθυμο, τόν πάντα καί πάντας ἐν ἀγάπῃ ἀνεχόμενο, τόν νυκτί καί ἡμέρᾳ ὑπέρ τῆς ἑνότητος καί εὐσταθείας τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν ἀγωνιζόμενο, τόν ὑπό τάς πτέρυγας τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ τά διεστῶτα συνάπτοντα, καί ἀντί τούτων πειρασμούς ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ ἄρχοντος τοῦ αἰῶνος τούτου καί τῶν ὀργάνων του ἀγογγύστως ὑπομένοντα!
Πῶς θά δυνηθῶ νά φανῶ γνήσιο τέκνο Σας καί ἄξιος Ἐπίσκοπος τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, τοῦ φορέα τῆς Ρωμιοσύνης, τοῦ θεοκεντρικοῦ δηλονότι (καί ὄχι θεοκρατικοῦ) ρωμέικου πολιτισμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς ἀσυγχύτου καί ἀδιαιρέτου ἑνώσεως τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ Θεοῦ, ἐν ἑνί σώματι, τοῦ ἐσχατολογικοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμιοσύνης, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς μετανοίας, τοῦ Παλαμισμοῦ καί τοῦ ἡσυχασμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ τῶν πολλῶν ἀνθρωπίνων ἁμαρτιῶν καί ἀστοχιῶν, τοῦ πολιτισμοῦ ὅπως διαμορφώθηκε ἱστορικά στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή μέ κέντρο τήν ἑπτάλοφο Νέα Ρώμη, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἁγίου Μεγάλου Κωνσταντίνου καί μέχρι τῶν ἡμερῶν μας;
Καί σέ πεῖσμα τῶν κατ’ ἄνθρωπον στατιστικῶν καί προγνωστικῶν, τά χώματα αὐτά συνεχίζουν νά ἀναγεν-νοῦν πολίτες τῆς Ρωμιοσύνης!
Κάθε φορά πού κατευθύνομε ἐδῶ τόν βηματισμό μας, προσκυνητές τῆς πατρώας δόξης καί νοσταλγοί «τοῦ ἐνδόξου μας Βυζαντινισμοῦ», ὅλοι γινόμαστε καί πάλι πολίτες τῆς Ρωμανίας. Μίας πατρίδας, ἀσυνήθιστης, ὑπερβατικῆς. Μίας πατρίδας πού δέν ὁριζόταν ποτέ ἀπό τά σύνορά της, πού δέν τήν ἀπασχολοῦσε ἡ ἐθνική καταγωγή τῶν πολιτῶν της, πού δέν ἔδινε βαρύτητα στή γλώσσα πού μιλοῦσαν. Ἀλλοῦ ὑπῆρχε ὁ ἄξονας τῆς νοηματοδότησής της: Ἐν οὐρανοῖς, ἀπό τούς ὁμολογητές, τούς ἐγκρατευτές, τούς μάρτυρες καί πᾶν πνεῦμα Δικαίου, καί ἐπί γῆς, ἀπό τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο καί τήν περί Αὐτόν ὅπου γῆς Ὀρθόδοξη Ἱεραρχία.
Ἡ Ρωμανία κατεῖχε τήν αὐτοσυνειδησία τῆς μίας καί μοναδικῆς Χριστιανικῆς Πολιτείας ἐπί τῆς γῆς. Ὑπῆρξε ἡ συντεταγμένη προσπάθεια σαρκώσεως στήν καθημερινή βιοτή τοῦ φωτός τῆς Θεανθρωπίας. Τά σφάλματα καί οἱ ἀστοχίες, κατά τά ἀνθρώπινα, ἦταν ἀπειράριθμα. Ὅμως ἡ προσπάθεια γινόταν καί ἡ μετάνοια ὑπῆρχε καί πάντα ἐπαναπροσδιόριζε τήν πορεία. Μία πατρίδα μέ σκοπό καί ὅραμα νά σώσει ὅλο τό ἀνθρώπινο. Μία πατρίδα οἰκουμενική. Μία πατρίδα μέ ἐσχατολογική προοπτική!
Ἡ μετάνοια ὑπάρχει καί ἡ προσπάθεια συνεχίζεται, ἐνῶ ἡ πορεία της ἐπαναπροσδιορίζεται ὑπό τοῦ ἐπί γῆς ὁρατοῦ Πηδαλιούχου τῆς Ρωμιοσύνης, Ὑμῶν Θεοτίμητε Πάτερ καί Δέσποτα.
Ἐζωγρημένος διά τοῦ ἀμφιβλήστρου τῆς μεγαθύ-μου Πατρικῆς Σας καρδίας, ἰδού, σήμερα, ἡμέρα τῆς ἐνιαυσίου μνήμης Ἐλευθερίου τοῦ Ἱερομάρτυρος, τῆς καλλονῆς τῶν ἱερέων καί καθαιρέτου τοῦ σατᾶν, ἵσταμαι ἐνώπιόν Σας, ἵνα λάβω τήν Χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης εἰς τόν «παμμέγιστον καί θειότατον θρόνον τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, τόν ὡραῖον καί ὡραίων ὡραιότερον» Ναόν τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν τοῦ Μεγάλου Ρεύματος τῆς τοῦ Κωνσταντίνου πόλεως, τόν καί πνευματικό κρίκο, πού συνδέει ἄμεσα τήν Πόλη μέ τήν καθ’ ἡμᾶς Πατριαρχική Μονή καί τήν εὔανδρο Κρήτη, διότι στήν ἱερή μάνδρα του καί σέ μνημειώδη τάφο τέσσαρες Ἅγιοι Προκάτοχοι Ὑμῶν ἀναπαύονται ἐπ΄ἐλπίδι τῆς τῶν νεκρῶν κοινῆς ἀναστάσεως Σωφρόνιος ὁ Β’ τό 1780, Γαβριήλ ὁ Δ’ τό1785, Κωνστάντιος ὁ Β’ τό 1835 καί Γρηγόριος ὁ Στ’ τό 1871, ὁ τό παλαιόν σταυροπηγιακόν προνόμιον τῆς Ἱερᾶς τῆς Ἁγίας Τριάδος Μονῆς ἐν ἔτει 1836 ἀνα-γνωρίσας, μνῆμα μέσα στόν ὁποῖο εὑρίσκεται καί ὁ οἰκογενειακός τάφος τοῦ Κωστάκη Μουσούρου Πασᾶ, ἐπιφανοῦς γόνου τῆς τῶν Μουσούρων εὐγενοῦς κρητικῆς οἰκογενείας καί γεγωνιύᾳ τῇ φωνῇ ἀναφωνῶ:
«Ἐάν ἐπιλάθωμαι, Παναγιώτατε Δέσποτα, τῆς ἀγάπης Σου ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· Τῷ λάρυγγί μου κολληθείη ἡ γλῶσσα μου, ἐάν μή τῆς εὐεργεσίας Σου μνησθῶ», διά τῶν Ὑμετέρων τοὐτέστιν τιμίων χειρῶν τό τοῦ Ἐπισκόπου ἀξίωμα νά ἐπωμισθῶ, τό ὁποῖο, ὅπως ὑπογραμμίζει ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολόμων «οὕτως ἐστίν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀναγκαῖον, ὥστε χωρίς αὐτοῦ μή δύνασθαι μήτε Ἐκκλησίαν, μήτε χριστιανόν τινά ἤ εἶναι ἡ ὅλως λέγεσθαι· αὐτός γάρ ὁ ἀξιωθείς Ἐπίσκοπος, ὡς ἀποστολικός διάδοχος, ζῶσα ἐστίν εἰκών τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς Γῆς… οὕτω δέ αὐτοῦ τό ἀναγκαῖον ἐννοοῦμεν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς ἐν τῷ ἀνθρώπῳ τήν ἀναπνοήν καί τῷ αἰσθητῷ τούτῳ κόσμῳ τόν ἥλιον… ὅ,τι Θεός ἐν τῇ οὐρανίῳ τῶν πρωτοτόκων Ἐκκλησίᾳ καί ἥλιος ἐν τῷ κόσμῳ, τοῦτο ἕκαστος Ἀρχιερεύς ἐν τῇ κατά μέρος Ἐκκλησίᾳ», τολμῶ δέ νά ὁμολογήσω καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία.
Καί τοῦτο διότι, στόν Θρόνο τῆς Κωνσταντινου-πόλεως ἔλαχε Θεόθεν ἡ πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν μέριμνα καί προστασία, ὡς ἐπιμαρτυρεῖ ἡ πολυαι-ώνιος καί θυσιαστική μέχρι σήμερα προσφορά Του στήν πανορθόδοξο ἑνότητα καί εὐταξία.
Μέ ὑπευθυνότητα, σύνεση, ἐκκλησιαστική αὐτοσυνειδησία, ἀλλά καί ἀποφασιστικότητα, τό Οἰκουμενι-κό μας Πατριαρχεῖο προέβη σέ γενναῖες Πράξεις ἀγάπης, ὅπως ἡ ἀνακήρυξη τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, τό 1589, καί ἡ παραχώρηση τῆς Αὐτοκεφα-λίας στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τό 1850, ἡ ἵδρυση τῶν Πατριαρχείων τῆς Σερβίας τό 1920, τῆς Ρουμανίας τό 1925, τῆς Βουλγαρίας τό 1961, τῆς Γεωργίας τό 1990, καί τῶν Ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν Πολωνίας τό 1924, Ἀλβανίας τό 1937 καί Τσεχίας καί Σλοβακίας τό 1998.
Ἁπτές ἀποδείξεις τῆς μέριμνας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου γιά τήν εὐστάθεια τῶν Ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, ἀποτελοῦν καί οἱ πεπνυμένες πρωτοβουλίες πού ἀνέλαβε, ἐπί τῆς μεγαλεπιβόλου Πατριαρχίας Βαρθολομαίου, τοῦ πάνυ, γιά τήν διευθέτηση προβλημάτων στά Πατριαρχεῖα Βουλγαρίας τό 1998, Ἱεροσολύμων τό 2005 καί στίς Ἀρχιεπισκοπές Ἀλβανίας τό 1991 καί Κύπρου τό 2006.
Συνέχεια καί συνέπεια τῆς ἀνύστακτης ἀγάπης καί πατρικῆς μέριμνας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας Πρωτοθρόνου, κ.κ. Βαρθολομαίου, ἀναδείχθηκε ἡ γενναία καί τολμηρή ἐπίλυση τοῦ Οὐκρανικοῦ ζητήματος, ἡ ἐπίτευξη τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητας στή χειμαζομένη οὐκρανική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί κοινωνία, γιά τήν ὁποία, ἔγραφε χαρα-κτηριστικά ὁ Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος: «Πονᾶμε γιά τίς αἱματηρές συγκρούσεις στήν Οὐκρανία, ἄνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα.. οἱ πληγές τοῦ οὐκρανικοῦ λαοῦ εἶναι ἀνοικτές καί αἱμορραγοῦν», χωρίς, ὅμως, ἐπί τριακονταετίαν ὅλην νά πράξει οὐδέν γιά τή διευθέτηση τοῦ θέματος καί τήν εἰρήνη, καταλλαγή καί ἑνότητα τῶν ἐν Οὐκρανίᾳ πιστῶν!
Αὐτές τίς πληγές ἐκλήθητε θυσιαστικῶς, ἁρμοδίως καί καθηκόντως νά ἐπουλώσετε, Παναγιώτατε. Αὐτά τά τραύματα ἤλθατε νά θεραπεύσετε μέ τό ἔλαιο τῆς ἀγάπης Σας!
Ἡ διευθέτηση αὐτοῦ τοῦ δυσεπίλυτου καί λεπτοῦ θέματος, πού θά ἐπήρχετο εἰρηνικά, κατά τήν ἀπ’ αἰώνων κρατοῦσα θεόσδοτη Κανονική Τάξη, ἐάν ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Ὀνούφριος ἀποδε-χόταν τήν πρόσκληση τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος καί συμμετεῖχε στή Σύνοδο τῆς οὐκρανικῆς Ἱεραρχίας, μέ Πρόεδρο τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, θά καταγραφεῖ ἀπό τούς ἱστορικούς τοῦ μέλλοντος, ὡς μία ἀκόμη χρυσή σελίδα τῆς ἐχούσης τή μέριμνα πασῶν τῶν Ἐκκλησιῶν Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας καί τοῦ ἐπαξίως, θεοφιλῶς καί θεοτιμήτως Πρωθιεραρχεύοντος αὐτῆς κ.κ. Βαρθολομαίου, τοῦ πνευματικοῦ ἡλίου ἐν τῇ καθόλου Ἐκκλησία.
Ἑνός ἡλίου, οἱ θερμουργές ἀκτίνες τῆς ποιμαντι-κῆς μερίμνης τοῦ ὁποίου περιβάλλουν τήν Οἰκουμενική Ὀρθοδοξία καί ὑπό τίς πτέρυγες τῆς ἀγάπης Σας συνήγαγον στήν Κρήτη,
- τό νησί πού γέννησε τόν πρῶτο Εὐρωπαϊκό Πολιτισμό, κάτοικοι τοῦ ὁποίου ἑνωτίσθηκαν τό πρῶτο κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων τή μέρα τῆς Πεντηκοστῆς,
- τό νησί, πού ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος στήν γ’ περιοδεία αὐτοῦ ἐπισκέφθηκε καί τήν Ἐκκλησία του ὀργάνωσε,
- τό νησί, πού ὁ Ἀπόστολος Τίτος ἐποίμανε καί τούς Δέκα Καλλινίκους Μάρτυρες, ὡς ἀπαρχές τῆς νέας πίστεως, προσέφερε,
- τό νησί τοῦ μυθικοῦ Μίνωα, τοῦ Ὁμηρικοῦ Ἰδομενέα, τοῦ σοφοῦ Ἐπιμενίδη, τοῦ Ὀλυμπιονίκη Ἐργοτέλη, τοῦ ναυάρχου τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου Νεάρχου, τοῦ Βιτζέντζου Κορνάρου καί τοῦ Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, τοῦ ἥρωα Ἰωάννη Δασκαλογιάννη, τοῦ ἀναμορφωτοῦ τῆς σύγχρο-νης Ἑλλάδος Ἐλευθερίου Βενιζέλου, τοῦ ἀνήσυ-χου ἀναζητητῆ Νίκου Καζαντζάκη, τό νησί τοῦ Νίκου Ξυλούρη, τοῦ Μάνου Κατράκη καί τοῦ Μάνου Χατζηδάκι,
- τό νησί, πού στό διάβα τῆς ἱστορίας “χίλιους καπεταναίους ἄλλαξε, κατακλυσμούς ποτέ του δέ λογάριασε, μπῆκε μέσα στά ὅλα καί τά πέρασε”,
1229 χρόνια ἀπό τή σύγκληση τῆς Ζ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, χρόνια, πού ἐπέφεραν ριζικές γεωπολιτικές, κοινωνικές καί ἐκκλησιαστικές ἐξελίξεις καί ἀνακατατάξεις, τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἕνα τιτάνειο ἐπίτευγμα, πού πιστώνεται σέ Σᾶς, καί μόνον σέ Σᾶς, Παναγιώτατε!
Σέ Σᾶς, ὁ ὁποῖος μέ τόλμη, ἀποφασιστικότητα καί σύνεση ταυτόχρονα, ὑπερέβητε φόβους, ἀναστολές, καχυποψίες ἤ καί τά ἐκ τῶν ἔσω ἀκόμη προσκόμμματα καί, μέσα σέ δύσκολες καί δυσχείμερες συνθῆκες, ἐπωμισθήκατε τό ἔργο, πού ἐπιτελοῦσαν ἄλλοτε οἱ Βυζαντινοί Αὐτοκράτορες.
Σέ Σᾶς, τοῦ Ὁποίου ἡ εὐλογητή καί λειτουργική παρουσία κατά τό Πατριαρχικό Συλλείτουργο στόν Ἱερό Ναό τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου Χανίων, παραμένει ἀνεξίτηλη στή συνεί-δηση τῶν Κρητῶν καί ἔχει διαφυλάξει αἰώνια τήν μνήμη τοῦ μακαριστοῦ Ἄρχοντος Ὀρφανοτρόφου Γεωργίου Παπαδάκη, ἡ συμβολή τοῦ ὁποίου στό μοναδικό αὐτό γεγονός ὑπῆρξε καθοριστική.
Παναγιώτατε,
τόν Ἀρχιερατικόν δόλιχον σήμερον, ὡς Ἐπίσκοπος τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἐπισκοπῆς Δορυλαίου καί διάδοχος τοῦ μετασχόντος εἰς τήν Α΄ Οἰκου-μενικήν Σύνοδον Ἐπισκόπου αὐτῆς Ἀθηνοδώρου, ἀναλαμβάνων, εἰς τόν Ὑμέτερον ἐπιστηριγμόν καί τήν ἀγάπην πεποιθώς, «ἰδού ὁ δοῦλος Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμα Σου» ἀναφωνῶ, καί βαθυμύχως, βαθυσεβάστως καί υἱϊκῶς Ὑμᾶς, τήν Θεοστήρικτον καί Θεοτίμητον τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας Κορυ-φήν, εὐχαριστῶ καί ἐσαεί θά εὐγνωμονῶ!
Χάριτας ὀφείλω καί πρός τά τίμια καί σεπτά Μέλη τῆς περί Ὑμᾶς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ἐν οἷς προ-εχόντως καί ἐξαιρέτως, πρός τόν ἐν Χανίοις Πατέρα μου, τόν Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνόν, τόν νυμφαγωγόν μου εἰς Χριστόν, μέ τόν ὁποῖο μᾶς συνδέουν ἄρρηκτοι πνευματικοί δεσμοί, πού σφυρη-λατήθηκαν στήν κοινή ἀγωνία μας γιά τήν κατά Χριστόν καί πρός Χριστόν οἰκοδομήν τῶν πιστῶν, ζυμώθηκαν μέ τά δάκρυα τῆς ἀγωνίας μας γιά τήν πρόοδο τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, γιά τήν ἀντι-μετώπιση ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν πειρασμῶν, γιά τήν παγίωση τῆς ἑνότητας καί τῆς ἀγάπης!
Ὁ Σεβασμιώτατος κ. Δαμασκηνός, ὁ ἁπλοῦς, ὁ προσηνής καί ταπεινός, ἀποτελεῖ γιά τήν ἀναξιότητά μου δῶρο Θεοῦ, ὄργανο τῆς προνοίας καί τῆς ἀγάπης του, νά μέ συμβουλεύει, νά μέ καθοδηγεῖ, νά μέ διορθώνει καί νά μέ στηρίζει, μέ τίς συμβουλές καί τίς σοφές διδαχές του, σέ ὧρες, μάλιστα, θλίψεων, δοκιμασιῶν καί πειρασμῶν!
Ὁ πολυσέβαστος αὐτός Γέροντάς μου μέ διδάσκει καθημερινά καί βιωματικά μέ τήν ἀνεξικακία του, τή συγχωρητικότητά του, τήν ὑπομονή του, τή μακρο-θυμία του, νά δίδει διαρκῶς σἐ ὅλους εὐκαιρίες ἐπανόρθωσης καί βελτίωσης, ἀλλά καί μέ τό μεγαλεῖο καί τό σθένος τῆς ψυχῆς του, πού ἐβίωσα καί προσμέτρησα κατά τήν παραμονή του ἐπί ἑκατό συναπτές ἡμέρες στό κρεββάτι τοῦ πόνου καί ἕξι μῆνες, κατά τή διάρκεια τῆς ἀποθεραπείας του, ἀρετές γιά τίς ὁποῖες ἀξιώθηκε τῆς θαυματουργικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, γιά τήν ὁποία ἑωρακώς μεμαρτύρηκα καί ἀληθής ἡ μαρτυρία μου ἐστίν!
Ὡσαύτως εὐγνωμονῶ τόν Σεβασμιώτατο Ἀρχιε-πίσκοπο Κρήτης κ. Εἰρηναῖο, τό συνετό, σώφρονα, ἀσκητικό, εὐλάλως σιωπηλό καί σοφό Πρωθιεράρχη, ἰσοβίως, γιά τήν πρός τό πρόσωπό μου στήριξη καί δεξιά καθοδήγησή του, ὁ ὁποῖος μέ δίδαξε νά φυτεύω καί νά ἀγαπῶ τά δέντρα καί τά ἄνθη, νά εἶμαι φιλακόλουθος καί νά κάνω ἐδαφιαῖες μετάνοιες. Προσέτι, διαπύρως εὐχαριστῶ καί ὅλους τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, γιά τήν πρός ἐμέ ἀγάπη τους, τήν ὁποία μέ σεβασμό πολύ ἐκ τῆς θέσεως αὐτῆς ἀντιπελαργῶ…
Τόν πνευματικό μου πατέρα, Ἀρχιμανδρίτη Βαρθολομαῖο, Ἡγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ἐσφιγμένου, γιά τήν πνευματική του ποδηγεσία εὐγνωμονῶ.
Στό πρόσωπό του τιμῶ ὅλους τούς Καθηγουμέ-νους τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους καί τούς ἐνασκουμένους Πατέρες τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας, ἐξαιρέτως δέ τόν Μεγίστης Λαύρας Πρόδρομον, Ἰβήρων Ναθαναήλ, Ξενοφῶντος Ἀλέξιον, Παντοκράτορος Γαβριήλ, Καρακάλου Φιλόθεον, Σίμωνος Πέτρας Ἐλισαῖον, Γρηγορίου Χριστόφορον καί Ἁγίου Παύλου Παρθένιον, ἀλλά καί τούς Πατέρες, πού πολλές φορές ἐπισκέφτηκα, καί οἱ ὁποῖοι τήν ἰσάγγελο πολιτεία βιώνουν στή Νέα Σκήτη, τή Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης καί τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, τῶν ὁποίων τίς θεο-στήρικτες καί θεόδεκτες εὐχές καί προσευχές καί αὖθις ἐπικαλοῦμαι.
Ἐξαιτοῦμαι, ὡσαύτως, τίς ἅγιες καί θεοπειθεῖς ἐντεύξεις τοῦ κατά σάρκαν συγγενοῦς μου, μακα-ριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, τοῦ ἀει-μνήστου Κισάμου καί Σελίνου Εἰρηναίου, τοῦ χρημα-τίσαντος καί Ἡγουμένου τῆς περίπυστης Μονῆς μας, τοῦ ἀειμνήστου Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου Ἀνθίμου, πού μέ ἔκειρε Μοναχό, καί τῶν ἐν Ἁγίοις ἀναπαυο-μένων Γερόντων Διονυσίου, Μητροφάνους καί Σπυρί-δωνος τῶν Μικραγιαννανιτῶν, τοῦ μακαριστοῦ ἱερέως τοῦ χωριοῦ μου πατρός Γεωργίου καί τῆς γιαγιᾶς μου Σοφίας, πού μέ ποδηγέτησαν στόν Οἶκο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τοῦ προκατόχου μου στήν Ἐνορία Λενταριανῶν, ἐπιστηθίου φίλου μου Ἐμμανουήλ Ἱερέως, πού πέταξε ξαφνικά στόν οὐρανό νά ἀπα-ντήσει τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς του, τόν Χριστό, καί σήμερα σίγουρα, ἀπό τή θριαμβεύουσα Ἐκκλησία, συνευφραίνεται, συνεύχεται καί συγχαίρει.
Τόν προσφιλῆ Ἀδελφό τῆς Ἱερᾶς τῆς Ἁγίας Τρι-άδος τῶν Τζαγκαρόλων Μονῆς, π. Νικηφόρο, πού τήν κράτησε ὄρθια σέ μέρες δύσκολες, καί τόν Προη-γούμενο π. Ἀμφιλόχιο, ὁ ὁποῖος μέ ἐμπιστοσύνη καί ἀγάπη πολλή μοῦ παρέδωσε τῆς ἡγουμενίας τή σκυτάλη καί πού ἐμπειρικά μέ συμβουλεύει καί μέ καθοδηγεῖ, τόν Γέροντα Μάξιμο, στόν ὁποῖο, κατά μέγα μέρος, ὀφείλεται ἡ τῆς Μονῆς μας Λειτουργική ζωή, καί ἅπασα τήν ἀδελφότητα τῆς Μονῆς, τήν ἀκαταπαύστως τόν Κύριον ὑμνοῦσα καί δοξολογοῦ-σα, εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ!
Τήν ὀφειλομένη μου, ἐπίσης, εὐγνωμοσύνη κατα-θέτω
- πρός τόν Γενικό Ἀρχιερατικό Ἐπίτροπο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου, Πρω-τοπρ. Γεώργιο Περάκη, τόν καλό ἐν Κυρίῳ συνεργό μου στό διοικητικό καί ποιμαντικό ἔργο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, γιά τήν ἀρίστη καί ἀποδοτική συνεργασία μας καί τήν εἰλικρινῆ πρός με ἀγάπη του,
- πρός τίς πάντοτε ὑπέρ ἐμοῦ εὐχόμενες καί μετ’ ἐμοῦ ἀγαστῶς συνεργαζόμενες Γερόντισσες τῶν Ἱερῶν Μονῶν Ζωοδόχου Πηγῆς, Χρυσοπηγῆς καί Τιμίου Προδρόμου Κορακίων,
- καί ἐξαιρέτως πρός τόν συμφοιτητή μου γενόμενο καί ἐξ Ἡρακλείου ὁρμώμενο Ἅγιο Μεγάλο Ἀρχιδι-άκονο καί φίλο μου πολυτίμητο π. Θεόδωρο Μεϊ-μάρη.
Εὐχαριστῶ γιά τή σημαντική πνευματική του παρουσία καί τόν ἀδελφό της Μονῆς, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κεντρώας Ἀφρικῆς κ. Νικηφόρο, ὁ ὁποῖος πορεύθηκε ἀπό τή Μαύρη Ἤπειρο, γιά νά συμπροσευχηθεῖ, χωρίς ποτέ τήν Ἱερά τῆς μετανοίας του Μονή νά λησμονεῖ, ἀλλά πάντοτε νά τήν ἀγαπᾶ καί νά προσεύχεται γι’ αὐτήν.
Τῆς εὐαρεσκείας μου τά αἰσθήματα ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω καί πρός τούς συνεφημερίους μου ἀδελφούς καί τόν χριστώνυμον τῶν Χανίων λαόν, καί δή τῆς Ἐνορίας τοῦ Ἁγίου Χαραλάμπους τῶν Λενταριανῶν, πού τά τελευταῖα δυόμιση χρόνια, μετά τόν ἀπορφα-νισμό της, διακονῶ, τήν πολυπληθέστερη αὐτή Ἐνορία τῆς Μητροπόλεώς μας, μέ καθημερινό λατρευτικό πρόγραμμα καί πολλαπλές ποιμαντικές καί κοινωνικές δραστηριότητες, διότι πάντοτε μέ περιβάλλουν μέ ἀγάπη, ἀνυπόκριτη καί ἀδελφικήμ καί μέ στηρίζουν στήν πνευματική μου ἀποστολή.
Τόν πρότριτα χειροτονηθέντα Ἐπίσκοπο Εὐμενείας καί ἀγαπητό μου ἀδελφό καί γείτονα Εἰρηναῖο ἀδελφικῶς προσαγορεύω καί συγχαίρω καί μετά χρηστῶν ἐλπίδων στή συνεργασία μετ’ αὐτοῦ προσ-βλέπω καί τή λειτουργική καί συμπροσευχητική συντυχία μετ’ αὐτοῦ καί τῆς Συνοδείας του προσδο-κῶ, γιά τήν πνευματική πρόοδο καί κατά Χριστόν οἰκοδομή τῶν συμμοναζόντων μας καί τῶν πιστῶν. Οἱ θύρες τῆς Μονῆς καί τῆς καρδιᾶς μας ἀείποτε παραμένουν ἀνοιχτές καί τό Καθολικό τῆς Μονῆς, ἀλλά καί τῆς ψυχῆς μας, εὐρυχωρότατο, νά δέχεται καί νά ὑποδέχεται τόν Θεοφιλέστατο Εἰρηναῖο καί τήν τιμία Συνοδεία του.
Εὐχαριστῶ ἰδιαίτερα τόν Ἐντιμώτατο Ὑφυ-πουργό Παιδείας κ. Βασίλειο Διγαλάκη καί τούς δια-τελέσαντες Ὑπουργούς κ.κ. Ἀντώνιο Διαματάρη και Χρῆστο Μαρκογιαννάκη, μέ τόν ὁποῖο δυνατή καί ἀληθινή οἰκογενειακή σχέση μᾶς συνδέει, ἡ συνευ-χητική παρουσία τῶν ὁποίων μέ τιμᾶ ἰδιαζόντως.
Ἡ σκέψη μου στρέφεται πρός τούς κατά πνεῦμα πατέρες καί ἀδελφούς μου, Μοναχούς καί Μοναχές, τούς ἐνασκουμένους στήν ἰσάγγελλο Μοναχική πολι-τεία, στά Μοναστήρια, τίς Σκῆτες καί τά Κελλία τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τῆς Ἑλλάδος καί ἀλλαχοῦ, καί τούς παρακαλῶ γιά τίς διηνεκεῖς ὑπέρ ἐμοῦ εὐλογίες καί εὐχές τους.
Ἀνάμεσά μας διαβλέπω νοερά νά παρευρίσκονται καί οἱ προσφιλεῖς διδάσκαλοί μου, ὅσοι μέ μύησαν στήν θύραθεν καί τήν ἐκκλησιαστική Παιδεία καί τή Θεολογία.
Τούς καθηγητές καί διδασκάλους μου ἀπό τό Δημοτικό καί τό Γυμνάσιο τοῦ χωριοῦ μου, ἀπό τήν Πατριαρχική Ἐκκλησιαστική Σχολή Κρήτης, ἀπό τήν Πατριαρχική Ἀνωτάτη Ἐκκλησιαστική Ἀκαδημία Κρήτης, ἀπό τό Τμῆμα Ποιμαντικῆς καί Κοινωνικῆς Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης καί ἀπό τό Ἰνστιτοῦτο Ὀρθοδόξου Θεολογίας στό Chambésy, στό ὁποῖο πολύτιμη βοήθεια μοῦ παρέσχον οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, Ἀγκύρας κ. Ἱερεμίας καί Ἀνέων κ. Μακάριος, τόν Σεβαστό μου Πανεπιστημιακό, καί ὄχι μόνο, Δάσκαλο, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἀρκαλοχωρίου κ. Ἀνδρέα, καί προεχόντως τήν κορωνίδα τῶν περί τήν Θείαν Ἐπιστήμην διατριβόντων, τόν Καθηγητή Βλάσιο Φειδᾶ, τό κατά δύναμιν καί ὄχι τό κατ’ ἀξίαν εὐχαριστῶ.
Τόν εὐσεβῆ λαό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κυδω-νίας καί Ἀποκορώνου, πού πιστά ἀπό τήν θέση τοῦ Πρωτοσυγκέλλου διηκόνησα καί τόν ὁποῖο ἀπό τήν θέση τοῦ Πρωτοσυγκελλεύοντος θά συνεχίσω στίς χαρές καί τίς λύπες του νά διακονῶ, γιά τήν ἀγάπη καί τήν εὐγένειά του ἐκ βαθέων εὐχαριστῶ.
Τούς οἰκείους, τούς φίλους μου, τά πνευματικά μου παιδιά, τούς συμμαθητές, συστρατιῶτες, συμφοιτητές καί συγχωριανούς μου, θά τούς ἔχω πάντα στήν καρδιά μου καί θά προσεύχομαι γι’ αὐτούς.
Ζητῶ συγγώμη καί ἀπό ὅσους ἀθέλητα κατά τήν ἄσκηση τῶν καθηκόντων μου παρεπίκρανα, ἀδίκησα, στενοχώρησα ἤ ἐσκανδάλισα!
Καί ὑπόσχομαι, ἐνώπιον Ὑμῶν, Παναγιώτατε, ὅτι ἀπό τήν ὑπεύθυνη θέση τοῦ Πρωτοσυγκελλεύοντος θά καταστῶ ὁ πρῶτος διάκονος καί ἀπό τήν θέση τοῦ Ἡγουμένου ὁ πρῶτος ὑποτακτικός!
Βαθυμύχως καί εὐγνωμόνως εὐχαριστῶ τούς συμμετέχοντες κατά τήν ἱερή ταύτη ὥρα τῆς εἰς Ἐπίσκοπον Χειροτονίας μου Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς καί Πρεσβυτέρους καί συμπροσευχομένους ἀδελφούς.
Οἱ εὐχαριστίες μου ὁλόθυμες καί πρός τόν Σε-βασμιώτατο Μητροπολίτη Μυριοφύτου καί Περιστά-σεως κ. Εἰρηναῖο, Ἐπόπτη τῆς Περιφερείας Βοσπόρου, τόν Πρωτοπρεσβύτερον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Εὐάγγελο Γρηγοριάδη, Ἱερατικῶς Προϊστάμενο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν καί τόν δραστήριο, ἄξιο καί φιλογενῆ κ. Γεώργιο Παπαλιάρη, Πρόεδρο τῆς Ἐφοροεπιτροπῆς τῆς Κοινότητος Μεγά-λου Ρεύματος, γιά τήν μετά πολλοῦ κόπου καί ἀγάπης φιλοξενία τους στόν περικαλῆ τοῦτο Ναό καί τόν συντονισμό τῆς ἐνταῦθα χειροτονίας μου!
Ὅλοι τους θά ἔχουν μία ξεχωριστή θέση στήν καρδιά μου.
Ἄφησα τελευταίους τούς γονεῖς μου!
Ὄχι γιά κανένα ἄλλο λόγο, ἀλλά διότι διερευνῶ καί ἀναζητῶ, ἀλλά δέν βρίσκω, λόγους προσήκοντες νά τούς εὐχαριστήσω, νά τούς ἐκφράσω τήν ἀγάπη μου, τήν εὐγνωμοσύνη μου, τά ἄρρητα τῆς ψυχῆς μου αἰσθήματα, γιά ὅσα μοῦ προσέφεραν, γιά ὅσα θυσί-ασαν γιά μένα, γιά τήν ἴδια τή ζωή πού μοῦ χάρισαν!
Τί νά πῶ γιά τήν πολυφίλητη καί φιλοθρέμμονα μητέρα μου, τό στήριγμά μου, τό καταφύγιο καί τήν ἀπαντοχή μου;
Πῶς νά ἐκφράσω τό πλήρωμα τῆς ἀγάπης μου στόν πολυσέβαστο γέροντα πατέρα μου, πού ἀπό κλίνης ὀδυνηρᾶς συνευφραίνεται τώρα μαζί μας καί εὐγνωμονεῖ Ἐσᾶς, Παναγιώτατε, καί τά Σεπτά Μέλη τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, γιά τή χαρά, πού τοῦ προσφέρατε;
Περαίνων τόν λόγον, Παναγιώτατε, Σεβασμιώτατοι, Πατέρες, καί ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, σᾶς παρακαλῶ, εὐχηθεῖτε μαζί μου καί προσευχηθεῖτε στόν τῆς Κτίσεως Δημιουργό καί Ἀρχιποιμένα Χριστό, τόν καταξιώσαντά με τόν ταπεινόν καί ἐλάχιστον ἀ-νελθεῖν εἰς τό μέγα τοῦτο τῆς Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα, νά μήν ἀποστρέψει τό πρόσωπόν Του ἀπ’ ἐμοῦ οὔτε νά μέ ἐγκαταλείψει πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, ἀλλά νά μέ περιφρουρεῖ καί νά μέ ἐνδυναμώνει στήν ὑπέρ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τῆς Ἱερᾶς μου Μονῆς καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ διακονία μου, ὥστε στό τέλος νά ἀκούσω παρά τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ Χριστοῦ τό «Εὖ δοῦλε ἀγαθέ καί πιστέ, εἴσελθε εἰς τήν χαράν του Κυρίου σου», δι’ εὐχῶν τοῦ Ἁγίου Πατριάρχου καί Πατρός μου κ.κ. Βαρθολομαίου καί πάντων τῶν Ἁγίων. Ἀμήν.
